Je merkt het gewoon

Brussel Nationale Luchthaven, dat was alweer een tijdje geleden.

Of eigenlijk niet, want 2 en een halve week geleden was ik hier ook. Toen vol verwachtingen: van bijpraten met vriendinnen, van knuffelen met baby's die ondertussen geboren zijn, van lekker westers eten en van hopelijk niet te veel kou lijden. Buiten dat laatste is alles van een leien dakje gelopen. Dankzij een strakke, westerse planning zonder veel (letterlijk) speelruimte.

Men zegt (wie zijn die mensen toch?) dat je pas merkt dat je veranderd bent na een lange tijd weg van je habitat te zijn en op het moment dat je terugkeert naar je thuisbasis. Ik moet zeggen, dat viel best mee. Een koppige mens verandert allicht niet zo snel.

Toch moet ik vaststellen dat heel wat ‘gewone’ dingen die ik in de voorbije weken heb gezien, meegemaakt of ervaren, opeens toch wel wat als raar worden ervaren. Om dan te beseffen: ik ben niet veranderd, maar ik ben heel wat andere dingen normaal gaan vinden. Een bloemlezing:

• Het verbaast mij als er geen gratis wifi beschikbaar is op een openbare plaats (treinstation, luchthaven,...). “Geen internet ofwa? Allé jong!”
• Je wil de rechtse roltrap opstappen. Maar die komt in België op je af. In Azië is jouw roltrap de rechtse, niet de linkse. Dat ziet er dus weleens belachelijk uit, als je niet goed oplet.
• Mijn woordenboek op mijn smartphone kent alleen nog maar Engelse woorden, met rare zinnen tot gevolg.
• Ik vind het raar dat mensen die ik passeer niet teruglachen/terugknikken/terugspreken wanneer ik dat doe. Zurig.
• ’t Is raar om op zondag voor een gesloten winkel te staan. “Hoe? Toe op zondag? Echt?”
• Tussen 16u en 18u iets deftigs te eten kunnen krijgen, is een ramp. Toch voor een foodie als ik. Ok, dan maar frieten in een fastfoodketen.
• Ik was vergeten dat 5 graden effectief wel koud is. Van een koude die ik al vergeten was dat het bestond.
• Kindjes hebben hier veel, heel veel. Zowel op materieel als immaterieel vlak. Maar ze moeten wel veel binnen zitten om te spelen.
• Iedereen lijkt parttime te werken. In Azië is iedereen altijd aan het werken. Meestal omdat ze op hun werk wonen (hun winkeltje, restaurant of repair shop). Scheiding vrije tijd en werk bestaat niet. Die zijn gewoon onlosmakelijk verbonden met en verweven in elkaar.
• Het loopt hier vol oude mensen. Kom ik op een weekdag buiten, dan zijn ze overal. Op de tram, in het restaurant, in de winkel,... Overal zie je grijs (of paars) haar.
• Ik geef mijn business kaartjes met 2 handen af. Dat ziet er raar uit wanneer je een Belgische prospect ziet.

Dit is niets nieuws. Dit is er altijd al geweest (of toch al heel lang). Maar voor mij toch een hele (her)nieuw(d)e ervaring.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Neem ook een kijkje op www.NoMadBelgian.blogspot.com voor meer foto's en recepten!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~