Een ietwat normale mens zou het in zijn
broek doen. Of het toch minstens op een luid gillen zetten. Want als je nog
geen zin hebt om direct richting de hemel, het hiernamaals, het beloofde
paradijs, je volgende leven of de overkant te gaan, dan doe je het niet.
Ik vond het vooral handig en praktisch.
En voor die prijs kon ik niet in een taxi kruipen, laat staan te voet gaan. Dus
hop, ik had nog niet goed en wel de prijs onderhandeld of ik zat al vanachter
op de scootertaxi. De man bij wie ik zonet mijn doodsvonnis had getekend, gaf
me een helm. For good karma!? Ik weet ondertussen dat een helm in Vietnam niet
veel meer is dan een aluminium pot voor op je hoofd. Waarde: ongeveer 10 USD.
Want je bent het waard?
Hij start de motor, geeft gas en ik
klets er al bijna langs achter weer af. Mijn fysica-lerares heeft mij ooit
geleerd: een lichaam in rust, wil in rust blijven. Op mijn zestuende kon
ik de impact van haar wijze woorden nog niet inschatten. Maar vandaag in Saigon
moet ik haar in ere herstellen.
Vasthouden is duidelijk de boodschap die
Schumacher mij wil meegeven, dus ik klamp aan. Toen ik hem eerder op straat
aansprak, moet hij allicht aan mijn gezicht gezien hebben dat ik in een
geweldige haast was. Want hij raast door het verkeer alsof mijn leven er vanaf
hangt. Of net niet, ’t is allicht hoe je het bekijkt.
We scheuren over voetpaden, want er is
teveel verkeer op de weg. We rijden door het rood, want we hebben geen tijd om
te wachten. De file omzeilt hij door aan de andere kant van de weg te rijden.
Het is niet anders dan kamikaze-racen. En ik hou mij vast.
Ietwat met een verwaaid kapsel kom ik
veel te vroeg op mijn afspraak aan. Alive and very much kicking! Adrenaline
raast door mijn bloed en ik weet weer waarom ik zo zot ben van Vietnam.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
0 reacties:
Een reactie posten