Traveller. Of nomad

De laatste paar weken heeft het universum mij een boodschap willen sturen, denk ik. Akkoord, de openingszin van dit schrijfseltje klinkt alsof ik het mentaal een beetje aan het verliezen ben. Maar ik troost mij met het gezegde ‘zot zijn doet geen zeer’.

Op een tijdspanne zo kort als de rok van mevrouw Poppe in Komen Eten kom ik 5 mensen tegen die, los van elkaar, het volgende zeggen: “Ik reis niet. Dit is hoe ik leef.” Een uitspraak die ik mijzelf nog niet in de mond heb durven nemen.

De eerste met die boodschap was Fe. Of Fede. Of Federico. Argentijn, deeltijds chaoot en creatieveling en voltijds reiziger. Al vier jaar ‘onderweg’, maar nergens naartoe. Een paar bedrijfjes thuis leveren genoeg geld op voor zijn levensstijl.

Een dag (!) nadien waren er de boodschappers Celine en Xavier. Zwitsers, een koppel, op de fiets sinds 2010, voltijds reizigers en binnenkort met een 3maanden oude baby op de baan. Ik vroeg hen hoe het voelt om zo lang te reizen. Celine’s antwoord was duidelijk en resoluut: “Wij reizen niet. Dit is hoe wij leven”.

En dan kwam Brandon. Amerikaan, meer dan voltijds optimist (awesome!, amazing!, soooo nice!, waar hij de energie haalt, geen idee), leidt een bedrijf vanuit zijn hostel. Een inspirerend gesprek op een houten jetty om 3 uur ’s nachts openden langzaam mijn ogen.

Een paar nachten later volgt een nieuwe discussie met Brandon, geweldig aangevuld door Charles (Amerikaan, deeltijds cynicus en sarcast, geen idee waar hij mee bezig is, maar voltijds weg van huis, dat is zeker). Het was één van die nachten waarop een filosofische discussie ontstaat en deze nacht draaide rond de stelling: “wat is een reiziger en wat is een nomade?” We kwamen snel overeen dat een reiziger steeds het doel voor ogen heeft om terug te keren naar een plek die hij ‘thuis’ noemt, ook al ligt die terugkeer heel ver in de toekomst. Een nomade beschouwt de wereld als ‘thuis’ en heeft dan ook geen intentie om ergens naar terug te keren om daar dan een sedentair leven te leiden.

En dan volgt natuurlijk de vraag: “Wat maakt onze definitie van Brandon?” “Nomade, duidelijk.” Van Charles? “Nomade.” En van mij?

Dat durf ik nog niet toe te geven. Maar de ontmoeting met al deze mensen heeft voor mij een deur naar een andere wereld op een kier gezet.

En als het universum vooraf aan al deze ontmoetingen ook nog eens heeft beslist dat mijn blog NoMadBelgian heet (niets is toeval!), dan ben ik het universum minstens verschuldigd deze boodschappen te beluisteren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~