In april ben ik nog eens naar Rijsel geweest. Ofte Lille, zoals je wil. Rijsel is één van die plekken waar je kan blijven terugkomen. Het verveelt nooit, klein maar fijn. Het was een koude, grijze, regenachtige dag toen mijn vriendin An en ik in Rijsel toekwamen. Ik heb het zo meer voor tropische temperaturen, dus op een dag als deze loop ik luidop te vloeken op het weer, de naam ketter waardig! Dus An en ik besluiten om naar een oude, maar heel actieve versmarkt te gaan (ik geef toe, ik had dat An in haar oor gefluisterd), een beetje buiten het centrum van Rijsel, genaamd Marché De Wazemmes. Je kan door alle dagen terecht, maar op zondag hebben ze rondom de versmarkt een broquantemarkt en kan het er beredruk zijn. Wij waren er tijdens de week, dus er liepen enkel wat Lillenaars rond die hun boodschappen kwamen doen en uren met elkaar stonden te kletsen.
De markt is in een stalen constructie gevestigd, zoals zovele, oude versmarkten. Er is een grote klok aan de ingang en een hoop luide Franse marktkramers binnenin.
En ik was opeens terug dat kleine meisje dat in de snoepwinkel stond
met een paar frank in haar hand en
niet goed weet welke zure snoep te kiezen!
Ik ben verzot op de keuken in Azië, maar échte delicatessenwinkels vind je daar niet (of toch niet gewoon ‘op straat’). En hier, op deze kleine versmarkt in Frankrijk, lagen worsten verleidelijk te blinken van de opgebouwde spanning! In een kraam met alleen maar worsten. Alleen maar worsten!
Wat verderop stond een Franse boer zout te verkopen. Niet zomaar zout, hij had van die glazen bokalen staan, vol zout. Zout met gegrilde specerijen, zout van de Himalaya, rood zout van Hawai, zoutdiamanten en zwart zout.
Naast hem een kaasboer, die eruitzag zoals alleen een Franse kaasboer eruit kan zien. Baret op het hoofd, blauwe overall aan. Honderden kazen lagen daar te stinken dat het geen naam had! En ik maar ruiken en voelen. Dat mag eigenlijk niet, dat voelen, maar ik heb het stiekem toch gedaan!
En dan waren er nog een aantal groenten- en fruitboeren, met een variateit zo rijk dat het wel leek of elke prei had gevochten met een rode biet om het beste plekje in de groentenstal te veroveren. Het was bijna pervers.
Ik begon al heel wat minder te vloeken.
0 reacties:
Een reactie posten