Die eerste keer, ik zal het nooit
vergeten. Het staat in mijn geheugen gegrift en het is op mijn netvlies
gebrand. Het was een prachtige zomeravond. De lucht was heet en de pintjes
koud. Ik had hem al veel eerder opgemerkt, avonden eerder. Hij beweert dat het
een kunst is voor een man om een vrouw de indruk te geven dat zij hem eerst
heeft gezien. Terwijl hij haar al had opgemerkt op het moment dat ze de hoek om
kwam gewandeld.
Hij was een man van de wereld, met een
diepe stem, een stoppelbaardje van een paar dagen en een voorliefde voor
Bukowski. Hij had de schoonheid van perfectie ervaren in Japan, de zaligheid
van Pastéis de Belém geproefd in Portugal en de passie van de samba gevoeld in
Brazilië. Ik was... nou ja, gewoon mezelf.
In de donkerste uren van de nacht toonde
hij mij zijn kunsten en ik was ademloos en wat van mijn melk. Dit was nieuw
voor mij en van een onmetelijk schoonheid die ik niet kan beschrijven omdat ik
daar de woorden niet voor kan vinden. Hij kon in mijn ogen lezen: Kunnen we dit
morgen nog eens doen?
En zo geschiedde. We zagen elkaar
opnieuw. In daglicht nu. Bij een koffie (hij) en een thee (ik). Op een plek die
perfect op ons lijf was geschreven en voor deze gelegenheid leek gemaakt te
zijn. The Daily Dose. Toeval bestaat niet.
Deze keer was het mijn beurt. Hij gaf
mij zijn kostbaarste bezit en duwde het in mijn handen. Mijn vingers voelden,
gleden en plooiden. Positie, na posities. Vorm na vorm volgden elkaar in
sneltempo op. Mijn nagels vouwden en kreukten. Een grimas op mijn gezicht.
En plots was het moment daar. Het
ontvouwde zich vlak voor mij. Het was van een schoonheid die mijn ogen deden
volspringen met tranen van geluk. Hij keek me aan en ik kon niets anders meer
doen, buiten zeggen ‘wow, this is amazing’.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Neem ook een kijkje op www.NoMadBelgian.blogspot.com voor meer foto's en recepten!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
0 reacties:
Een reactie posten