Toegegeven, ik ben niet helemaal meer mee
met wat er in de muziekscene van vandaag allemaal te beleven valt. Ik weet niet
meer wat de hipste bands zijn (buiten Majestic Twelve van mijn vriend Steven!),
welke festivals je moet bijgewoond hebben (buiten Tomorrowland) en toen ik
onlangs in België was, kon ik amper 1 liedje meezingen op Studio Brussel. Times,
they are a changing!
Nochthans kruisen er vele liedjes mijn pad.
Ik heb altijd een volle iPod bij wanneer ik trein/tram/vliegtuig moet trotseren
voor minimum 1 uur (wat dus bijna altijd is). Het verstrooit, de tijd passeert
sneller en zet ik het ding op shuffle dan gaat er een heel nieuwe liedjeswereld
voor mij open! I never knew I had such good music!
Maar ik heb ook zo van die liedjes die voor
altijd, ALTIJD, met één bepaalde reis zullen geassocieerd worden. Ik kan niet
naar King of My Castle luisteren (jawel, Wamdue Project. Oh ja, de nineties) zonder aan mijn
eerste snowboardreis te denken. De Italiaanse alpen (naast mijn landing vorig
jaar in Milaan, jawel, mijn enigste keer ooit in Italie) werden onveilig
gemaakt door Natalie, Jon, Joris en mezelf. Josk zorgde voor de organisatie
(waar is den tijd) en ik heb zelfs een lief overgehouden aan mijn kunstjes op
de piste. Those were the days.
Ik kan geen enkele keer meer het
Kapitein Winokkio liedje horen van De Wielen van de Bus, zonder terug te denken
aan mijn reis naar het zuiden van Frankrijk 2 zomers geleden met mijn vriendin
Liesbet en haar dochtertje. Vaak, heel vaak, hebben wij –jaja, ik ook-
meegekeeld en van Freeze gedaan in de auto (de kenners weten over welk liedje
van de cd ik het hier heb).
En voor eeuwig staat het moment in mijn
geheugen gegrift waarop ik op een nachtelijk uur met het vliegtuig Singapore
nader. Ik kom van België en heb net de beslissing genomen mijn appartement te
verhuren, mijn auto te verkopen en het kantoor op te zeggen. De iPod speelt ‘Lost.’ van Frank Ocean.
“Now
you’re lost. Lost in the heat of it all. Girl, you know you’re lost. Lost in
the thrill of it all. Miami, Amsterdam, Tokyo. Spain. Lost. Los Angeles. India.
Lost on a train. Lost.”
Later kwam ik te weten dat het een
liedje is over een pooier die zijn vriendinnetje gebruikt om drugs te
smokkelen.
Maar voor mij is het vooral een liedje
over het geluk van reizen en de fijne spanning die gepaard gaat met nog in te
lossen verwachtingen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
NoMadBelgian was in Hong Kong onlangs en ging eten bij een celebrity chef. Lekker eten en een dik buikske achteraf waren daar het gevolg van. Het bewijs vind je hier.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
0 reacties:
Een reactie posten