Hoe komt dat toch?

Regelmatig vraag ik mij af hoe het komt dat er niemand bestaat op de wereld die is zoals ik. "Ja, maar, Lien, elke mens is uniek he." Jaja, ’t zal wel, maar die Bond-Zonder-Naam spreuk brengt met niet echt veel verder in mijn gedachten.

Zijn zoals ik, ik weet niet precies hoe ik dat moet definiëren. Ik heb het gevoel zo een verscheidenheid aan dingen te zijn, dat mensen ten eerste niet snappen hoe dat kan en ten tweede dus niet echt weten in welke hokje ze me moeten steken. Die verdwaasde blik in de ogen, die hersenen die worden gescreend op gelijkenissen met iets dat ze wel kennen, dat gefrons op het voorhoofd,.... Een waaier aan facetten die ik zelf soms niet kan matchen met elkaar en die mij het gevoel geven, eender waar ik ben, er niet echt bij te horen. Of toch op zijn minst de vreemde eend in de bijt te zijn.

Dezer dagen bijvoorbeeld spendeer ik het meest van mijn sociale tijd met andere reizigers. Je kan ze in 2 categorieën delen: diegenen die op vakantie zijn en diegenen die reizen. De eerste categorie begrijpt niet dat ik een bloeiende zaak achterlaat in België voor lange tijd ("amai, dat moet je durven" zie je ze denken en "ik zou dat nooit doen").

De categorie van de reizigers zijn vaak mensen die niet kunnen aarden thuis. Ofwel zijn ze op zoek naar iets, ofwel lopen ze weg van iets. Hun leven kabbelt wat voort, zonder enig plan of doel (tenzij een doel van het ‘wereldverbeterende’ type).

Jullie weten dat ik noch een reiziger ben nu, noch wegloop van iets thuis. Misschien op zoek naar iets? Maar wat dan?

En als ik daar aan denk, dan voel ik mij soms nog meer een buitenaards wezen. Ja, ik wil graag een huis op het strand, met wat tropisch fruit in den hof en wat groenten in de lochting. En ja, ik geloof dat dat kan. En naast dat nog wat ondernemen, om een centje te verdienen om iets extra te doen (leuke kleren kopen of een ticketje naar Europa of elders in de wereld). Het rare is dat de wereld waarin je dan terechtkomt zo weinig met de mijne te maken heeft. Die strandjes zijn bevolkt met reizigers zonder doel, met een tijdelijke bezigheid daar (strandbarreke openhouden, duikles geven,...).

Ik ben een vakantieganger noch een reiziger. Geen ondernemer pur sang, maar wel ondernemend. Geen wereldverbeteraar, maar hou wel van de natuur. Geen ambitie, noch doelloos. Wat ben je dan in deze wereld?

Misschien iemand die doet waar zovelen van dromen, maar het nooit doen? Misschien iemand die voor geen enkel hokje te vangen is? Want tegen wanneer je mij ergens in hebt gestopt gekregen, ben ik er alweer uitgesprongen.

Misschien ben ik gewoon mezelf, uniek in al mijn facetten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~