Op reis komt een
mens nogal eens wat volk tegen! De feestende student uit Australië in Vang
Vieng, de feestende dikke Duitser in Thailand, de feestende
Ik-kom-van-een-andere-planeet op de Gili-eilanden,.. Ik kan nog wel efkes
doorgaan met verschillende landen en andere types, maar ze hebben allemaal zeer
gelijkaardige karaktertrekken, die mij niet geweldig lang kunnen boeien. En het
gevoel is allicht wederzijds.
Maar gisteren op
de bus van Luang Namtha naar Huay Xai (spreek zelf uit naar believen) in Laos,
tijdens het urenlang mijmeren, kwam ik tot de conclusie dat ik ook wel al een
aantal geweldige mensen ben tegengekomen.
Op die bus zaten
ook nog Salva(dor) en Estefania, een Spaans koppel dertigerplussers (eindelijk!!!!).
Beiden door de crisis hun C4 gekregen in Barcelona en dan maar besloten om te
gaan reizen en echt volop van het leven te smikkelen. En met bang hart kijkend
naar juli, wanneer ze terug in Barcelona zullen stranden en een job moeten
zoeken, samen met die miljoenen anderen. Get a ticket, get in line.
Mijn reisgezel op
meerdere trips, Joel. Australiër, die op de vlucht was voor een bij nader
inzien niet te herstellen relatie. Het hart op de juiste plaats, met beide
voeten in de natuur en een overtuigde aanhanger van het motto “alles komt goed”
en die ook mij dit motto onbewust heeft aangeleerd.
Novice Syphaeng,
een leerling-monnik uit Laos, een geweldige voetbal- en Eden Hazard fan (voor
wie die laatste niet kent; Eden is een Belgische voetballer, die wegens te veel
talent uit onze competitie is weggekocht). Een jongen vol ambitie en plannen
voor de tempel waarvan hij deel uitmaakt. Engelse les geven is één van zijn
vele ambities en oefening baart kunst. Ik was zijn compagnon die middag en in
ruil kreeg ik inside-information over het leven als monnik in een Boeddhistische
tempel. Ook Boeddhisten, zo’n vredelievende religie, zetten vrouwen op een lagere
plaats in de gemeenschap dan de mannen.
Liz, een Amerikaanse
van amper 23 jaar die besloten heeft om een jaar lang les te gaan geven in
Kuantan, Maleisië. Zonder ooit voor een klas te hebben gestaan, zonder ooit in
Azië te zijn geweest, zonder een woord Malay te spreken, zonder enige
reiservaring. Much respect.
Een Laotiaan, die
ik ontmoet heb in het restaurant van zijn oudere zus. Hij was 1 dag thuis na
een week in een Thai ziekenhuis (in Laos doen ze niet echt aan
gezondheidszorg) waar hij herstelde van een motorongeval. Hij vertelde mij zijn
verhaal, glazige ogen, wazige blik. Hij was zijn beste vriend verloren bij het
ongeval. Het verdriet was om te snijden in dat restaurant, maar veel ruimte was
er niet voor. Morfine krijgen en werken. En dat verdriet, dat slijt wel met de
jaren zeker? Laos life...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
0 reacties:
Een reactie posten