Picture this:
Je ligt in bed, uitgeput na een
vermoeiende dag. Eindelijk rust. Eindelijk tijd om te ontspannen. Maar dat
brein van je denkt daar duidelijk anders over. Allerhande gedachten stromen
binnen in je hoofd. “Misschien had ik dat toch niet moeten zeggen tegen mijn
collega.” “Ik mag morgen niet vergeten om langs het postkantoor te gaan.” “Had
ik nu al bevestigd voor volgende week?” “Wat zou mijn lief ervan vinden om
morgen te gaan eten?”
Altijd maar meer. En altijd maar luider.
Alsof er een man achter je schouder staat. Steeds maar dingen roepend. Bij
voorkeur in een megafoon, zodat je het zeker zou horen. Commentaar gevend op
jou. Je doen en laten. En je niet-doen en laten.
Daarenboven springt je commentator van
de hak op de tak. Gedachte links, idee rechts, nog een idee en nog iets. Zoals
een aap, luid krijsend en rondspringend van boven naar onder. En maar je
aandacht vragen. Opeisen, is misschien een beter woord. “Ok, tot zover met het
slapen. Zucht.”
Sounds familiar? Lees dan verder.
Je bent niet alleen. Iedereen –ik
herhaal, iedereen- kent dit. Alleen zijn er blijkbaar mensen die hier beter mee
kunnen omgaan dan anderen. Ik zeg ‘omgaan’, niet ‘vermijden’. Daarom ga ik op
retraite, om te ontdekken hoe hier mee om te gaan. In een meditatiecenter in Thailand. Die centers
bestaan in alle vormen en maten. Van spartaans (slapen op een bamboemat op de
grond, om 4u opstaan, na lunchtijd niet meer eten, geen seks of andere
afleiding (lezen, schrijven, computeren,...), niet praten) tot luxueus (in een
vijfsterren resort met lekker eten, een goed bed en wifi). Mijn center ligt in
het luxueuzere segment. “Het is mijn eerste keer.” “Van honger word ik extreem
humeurig.” “Met mijn slechte rug kan ik niet op de grond slapen.” Blablabla.
Blablabla.
En nu ben ik op retraite. Druk bezig met
mijn baseballknuppel en mijn vangnet. Wild in het rond zwaaiend. De megafoonman
en de aap achterna. Ik krijg ze niet gevangen noch KO
geklopt. Blijkt dat die knuppel en dat vangnet niet de juiste instrumenten
zijn.
Mijn meditatieleraar adviseert mij om in
competitie te treden met de megafoonman en de aap in plaats van ze KO proberen te
slaan. “Alright, I’m up for the challenge!” Ik kruip op mijn mat in die
geweldig oncomfortabele meditatiepositie (benen gekruist in een interessant
vlechtwerk) en zeg tegen de megafoonman: “Show me what you’ve got. Knock
yourself out.” En de gedachten en ideeën komen. En gaan. “Is that all you
got?”, daag ik de megafoonman uit. En er komt nog wat. “That’s it?” En nog wat.
“Anything more?” Niks meer. Of ja, hop, nog een idee. En dan niks meer. Ik zit
lekker rustig, ontspannen en content op mijn matje. In de meest oncomfortabele
positie ooit.
0 reacties:
Een reactie posten