Ik heb een coupé met een bed en de drie
andere bedden worden continu gevuld door andere mensen. Dan eens 2
Zuid-Afrikaanse meisjes, die mij een update geven over de politieke situatie nu
Mandela gestorven is. Dan de treinconducteur die een dutje wil doen. Dan de
kakkerlak die er even van profiteert dat het bed leeg is. Dan de treinconductrice
die graag wat met naald en draad bezig is (moet ook gebeuren, dus waarom niet
tijdens de werkuren).
En dan een oude man en een klein meisje.
Ze spreken geen Engels, enkel Vietnamees. We praten, elk in onze eigen taal en
lachen. Het zijn zo van die momenten waarop taal een gigantische barrière vormt
en anderzijds een opening is naar een mooi verhaal. Want ik heb niets verstaan
van wat ze zeiden. Dus kan ik er alleen maar mijn eigen verhaal bij verzinnen...
Het is een opa met zijn kleindochter.
Het eerste kleinkind in de familie, dus het is zijn oogappel. Ze zijn onderweg
vanuit hun dorp in het midden van Vietnam naar Saigon. Daar woont haar vader en
zijn zoon. Zijn enige levende zoon, hij heeft 2 zonen verloren tijdens de oorlog.
Ze waren nog kinderen toen, onschuldig. Papa werkt in Saigon, voor een bank.
Geen slechte job, maar hij kan niet altijd naar huis komen. Daarom gaan opa en
het kleine meisje hem bezoeken vandaag. Als verrassing. Het is immers kerst. En
de Amerikaanse series en films hebben hen geleerd dat kerst een tijd is om bij
familie te zijn en samen te vieren. Dat gaan ze doen.
Opa leest de krant. Het meisje kruipt
over hem, kijkt door het raam, klimt op het bed boven haar, eet een koek, loopt
wat rond. Ik maak een bloem in origami-papier voor
haar. Een lily. Ze lacht. Opa lacht. Ze zijn zo schattig dat je ze wil opeten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
You prefer to read my stories in English?
Find them now on www.aboutfoodandflings.blogspot.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
.jpg)
0 reacties:
Een reactie posten