Deze blog post gaat een geheim onthullen dat slechts enkele mensen kennen. Het soort geheim dat zich voor ieders ogen afspeelt, maar waar weinigen effectief oog voor hebben. Het heeft betrekking op het eiland Penang in Maleisië, waar ik tegenwoordig mijn leven doorbreng.
Velen denken dat deze stad geleid wordt door de politieke oppositie, die na vele jaren van strijd eindelijk het zeel naar zich toetrok en nu de touwtjes in handen heeft. Maar dat is slechts schijn. Deze stad wordt immers geregeerd door 2 oude vrouwtjes, zussen. Beiden in de tachtig, verrimpeld en krom. Ze dragen pyjama’s, de broek en het hemdje van dezelfde stof, met dezelfde print. Soms dragen ze dezelfde pyjama, meestal gewoon pyjama’s die op elkaar zijn afgestemd.
Elke dag maken ze noedelsoep, ‘curry mee’, al meer dan een halve eeuw lang. Een halve eeuw! Ze serveren de soep in een buitenwijk van de stad, zittend op een plastieken krukje de grootte van... nou, een krukje voor dwergjes. In al de jaren hebben ze vrouwen kindjes zien krijgen of niet, hebben ze de kindjes zien opgroeien tot volwassenen, die zelf ook hun kinderen tot bij de zussen brachten. Ze hebben generaties zien komen en generaties zien gaan. En serveren hen slechts 1 ding. Noedelsoep. Dag in. Dag uit.
Ze weten welke zakenman succesvol is, welk meisje goeie punten haalt op school, wie met wie aanhoudt, wie zijn schulden niet kan betalen en wie zijn belastingsformulier met veel vrijheid invult. Ze regeren deze stad, waar eten religie is en eetstalletjes de kerk zijn.
Niet zo lang geleden was één van de zussen ziek. Ernstig. Het zou niet meer lang duren werd er gefluisterd. De andere zus maakte, zoals gewoonlijk, curry mee en was op post, zoals elke ochtend. Je kon haar wijk niet in of uit. Iedereen in Penang en van ver buiten de stad en zelfs vanuit Singapore, wou een statusupdate over de gezondheid van de oudste zus en wou hun curry mee eten. Wie weet was het misschien wel de laatste keer? Er heerste een lichte paniek in de stad, voor een paar weken waren de zussen gespreksonderwerp nummer 1.
En toen was ze terug. Opeens zat ze daar opnieuw op haar krukje. Duchtig de ene dampende soepkom na de andere te vullen. Alsof er nooit niks gebeurd was. De stad haalde opgelucht adem.
.jpg)
0 reacties:
Een reactie posten