Op een vliegtuig van Penang naar Phuket,
daar gebeurde het. Ik was onderweg naar huis, voor zover België nog als thuis
kan gezien worden (alvast niet zo volgens de Gentse dienst voor bevolking).
Maar vooraleer ijspegels aan mijn neus te laten groeien, ging ik nog even
diepzeeduiken. En Boeddhistisch mediteren. Daarover later meer.
Vanuit een vliegtuig kan je de zaken al
eens wat makkelijker vanop een afstand bekijken en het schoot mij te binnen hoe
ik de laatste weken in Penang terecht was gekomen in een spinnenweb. Een web van
mensen die op één of andere manier met elkaar verbonden blijken te zijn. Door een
toevallige ontmoeting in een koffiehuis ontdekten Isabel en ik hoe we verbonden
waren (en zijn). We blijken beiden de allergrootste fans te zijn van een
bepaald soort gemarineerde rog, enkel te eten in één specifiek foodstalletje in
Kuala Lumpur. Hoewel het een populair restaurant is, vraag je je toch af “Hoe
groot is de kans?” We zijn elkaar toen nooit tegen het lijf gelopen in dat
restaurant, zodat we elkaar maanden later in Penang konden vinden.
En bepaalde ontmoetingen krijgen zo een
onwaarschijnlijke wending, dat je bijna zou denken dat ze niets meer met toeval
te maken kunnen hebben. Zoals de avond dat ik Fleur tegenkom in mijn favoriete zuipcafé
in Penang, Antarabangsa Enterprise (ofwel ‘Internationaal Bedrijf’, wat een
toch wel obscure naam is voor een café. Misschien omdat het niet echt een café
is?). Ze blijkt Vlaams te spreken. “He tof!” En reist als vrouw alleen.
“Eindelijk, nog iemand!” En is van Londerzeel. “Allé seg, ik heb daar ook nog
gewoond. En mekaar toch nooit tegen het lijf gelopen” (of misschien wel, zonder
dat we het ons herinneren).
Zoals dat gaat met mensen die hun
nachten doorbrengen in Internationale Bedrijven scheiden onze wegen uiteindelijk
wegens verschillende interesses en ambities. Zij trekt richting Nieuw-Zeeland
en ik blijf –nog maar eens- in Penang hangen. Een paar weken later volgt een
update vanuit Nieuw-Zeeland. Van Fleur, uiteraard, want verder ken ik daar
niemand. Behalve mijn klein neefje Simon, die daar op een
vinger-in-de-lucht-en-scoren-die-rit-vakantie is. En blijkbaar deelt hij dat
avontuur ondertussen met Fleur.
Iets over de wereld en hoe klein die is,
flits door mijn hoofd.
Men zegt (ik weet wel niet precies wie
deze mensen zijn, maar ze zijn allicht een grotere ontdekkingsreiziger dan ik)
dat reizen je horizon verruimt. Ik zit vooral in een steeds ruimer wordend
spinnenweb. En daardoor begrijp ik dat, waar ik ook ga, er ergens een connectie
wacht, zelfs één waarvan ik nu nog niet het bestaan afweet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
0 reacties:
Een reactie posten