Hoewel de
nacht aan zijn deel van de 24 uur begon, was het toch nog licht. De maan stond
vol en in al zijn glorie aan de hemel te blinken. Het was heet, ondanks het
late uur. En vochtig. Zweetdruppels parelen langs mijn ruggewervel naar
beneden. Mijn kleren kleven aan mijn lijf.
Ik stap in
de auto. Niet wetende dat in het komende halfuur zich een ware openbaring aan
mij zal voltrekken. Niet het soort openbaring waar heiligen en volgelingen van
religieuze strekking van in katzwijm vallen. Nee, dat is niet meteen iets voor
mij. Hoewel mijn openbaring toch in religieuze sferen mag geplaatst worden.
We rijden de stad uit. Weg van de chaotische, zweterige en rumoerige bendes die op
vrijdagnacht de straten rond Bukit Bintang in Kuala Lumpur onveilig maken. We
trekken naar betere oorden. Uit de broeierige binnenstad. En net wanneer ik
het gevoel krijgt in een dorp te zijn, stoppen we.
Daar staan ze nog mooi te
blinken in de verte. De Petronas towers, het symbool van Kuala Lumpur. Allicht
in het niets verdwijnend mochten ze in Singapore of HongKong werden gebouwd.
Maar we zijn hier niet om naar de torens te kijken.
We zijn
aangekomen bij een kot. Een ruim kot. Met golfplaten dak. Enkele ventilators
hangen aan het dak te blazen, in de hoop wat verkoeling te verschaffen aan de
vele eters. Vooraan het kot staat een man te puffen en te lachen achter een
gigantische bakplaat. Hij kneedt, hij duwt, hij draait, hij zwiert met deeg,
zoals een pizzamaker. Dan legt hij een filterdunne laag deeg op de bakplaat.
Hoeveel jaren moet je kneden, duwen, draaien en zwieren om zo een dun en
gigantisch stuk deeg zonder scheuren op een bakplaat te kunnen leggen?
Een paar
seconden bakken, en hup. Omdraaien. Een paar seconden bakken, en hup. Van de
bakplaat. Dan doet hij van flap-flap-flap. De handelingen zijn door de
tientallen jaren ervaring niet na te beschrijven, zo snel gaat het. Flap-flap-flap
en het platte deeg is omgevormd tot een soort van kegel. Een heksenhoed. Er
komt fijne suiker en gecondensenseerde melk aan te pas. Strooien en gieten,
over de heksenhoed. Hup, op een metalen bord en de heksenhoed genaamd Roti
Tissue komt mijn richting uit. De hele show heeft amper een minuut geduurd. Het
resultaat een krokante, zoete, flinterdunne toren van lichtjes gezouten deeg.
Een eerste
hap. Ongelooflijk. Onweerstaanbaar. Tranen in de ogen. Sprakeloos. En nog één.
En nog een hap. Hoewel ik al goed geïntegreerd ben in Azië wordt mijn Roti
Tissue niet gedeeld. NIET gedeeld. Toen niet. Nu niet. Nooit niet.
Een
culinaire openbaring.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Meer foto's van zaligheden en openbaringen van NoMadBelgian vind je op Instagram hier. Just follow and stay tuned!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
0 reacties:
Een reactie posten